Oh oh, wat spannend weer allemaal, en dat vanaf het allereerste begin. Want dit keer heeft ze geen nestje van onze Hercules, maar van een ware Perzische dekkater Smokey genaamd. De gelijkenis van die twee was zo treffend, dat de eigenaar van de dekkater uitriep, het is toch geen familie hé!
Omdat beide katten geen stamboom hebben, zijn we zover mogelijk naar herkomst terug gegaan, en tot conclusie gekomen dat dat niet het geval is. Maupie is gebleven na het vertonen van het Fiv en Felv certificaat en nadat het dek contract getekend is. Na een weekje heb ik haar weer opgehaald, Blij toe dat ze weer fijn bij ons is, ondanks dat ze het heel goed had bij Smokey.
Voor mij een periode vol verwachting, zou het gelukt zijn? Nauwlettend in de gaten houdend of ik verandering zie in haar gedrag. En ja, ik meen het te zien, of verbeeld ik het mij maar omdat ik het zo graag wil. De weken daarop wordt mijn vermoeden toch bevestigd, onze dame wordt veel aanhankelijker, en een groeiend buikje is onmiskenbaar. De datum van de bevalling nadert, en mede dat Maupie haar opties aan het verkennen is waar ze werpen wil, wordt ik mee onrustig. Dat is een blijvend trekje vermoed ik, want ik wordt pas weer rustig als de kittens een paar week oud zijn. Dan groeien de kittens en mijn vertrouwen. Want wat zijn ze teer en fragiel bij geboorte.
En dan is het zover,....ik zie een komende ontsluiting. Maupie waggelt door het huis, kids zijn naar school, het is woensdagochtend [18 sept] en de kids zijn vanmiddag vrij. Als ik de kinderen om 12 uur moet ophalen heeft ze het nog niet zover. Ik wil niet weg, maar zal wel moeten. Bij onze thuiskomst heeft ze haar plekje gevonden. Fay is bij haar in de kist gekropen, samen houden ze het wel lekker warm in de kist. Ondanks dat Maupie er geen probleem van maakt haal ik Fay er toch maar uit, en sluit de kamer af. En dan zie ik ze allemaal geboren worden. Vijf stuks, dat is voor het eerst, ze was ook wel erg zwaar dit keer. Eén heel kleintje zit ertussen. Dat wordt extra opletten dus!
En wat zijn ze allemaal donker. Dat verbaasd mij elke keer weer. Toch zie je de lichte ondervacht al heel duidelijk, Sommigen hebben een lichter hoofdje dan de andere, en toch als je dat zo ziet, dan kan je bijna niet geloven dat ze silver gaan worden.
Maupie is een hele goede zorgzame moeder poes. De eerste week is ze bijna niet uit de kist te krijgen. Wij mogen allemaal komen kijken. Ze is oplettend maar ondertussen spint ze het dak van haar werpkist. Zo maken we het weer allemaal van heel dichtbij mee. Maupie trots op haar kroost, en ik? Ik ben verdorie zo rete trots op Maupie!
